چگونه ترسها را پشت سر بگذاریم؟ در مقاله‌ داشتنِ اعتماد‌به‌نفس گفتیم که ترس مانعی‌ست برای بیان نکردن خواسته‌هایمان. بیشتر مواقع که ما گوشه‌ای نشسته‌ایم و بازخواست می‌شویم؛ دست روی هم می‌فشاریم، دندان می‌سابیم و یا انگشت خود را گاز می‌گیریم؛ درونِ خود جنگی داریم که توان برون‌ریزی آن را نداریم و چیزی مانع این برون‌ریزی می‌شود. ترس است که باعث این درون ریزی می‌شود و هر چه این واکنش بیشتر رخ دهد، ما ضعیف‌تر و

ساعت شنی مرا روشن می‌کند برای نوشتن. هر دفعه که استاد ساعت شنی را نشان می‌دهد و زمان مشخص می‌کند؛ حرفهایم پشتِ سرِ هم قظار می‌شود. ساعت شنی مغزم را راه می‌اندازد. نمی‌دانم چرا این حس را دارم. شاید به خاطر این است که همیشه دوست داشتم یکی از آن را داشته باشم، ولی همیشه باید دنبال چیزی می‌گشتم که به دردی بخورد. کلمه ی درد هم خودش معزلی شده است برای من. هر کار

نوشتن: آرامش وقتی سه_چهار ساله بودم، دو کتاب قصه داشتم. بدونِ اینکه از کسی بخواهم آن را برایم بخواند، تصاویرش را میدیم و تفسیر می‌کردم. وقتی به مدرسه رفتم، در هر نمایش یا قصه گویی شرکت می‌کردم. از این که نقشهای متفاوت را تجربه کنم، لذت می‌بردم. وقتی درس انشاء به درسهایمان اضافه شد، لذت نوشتنم دوچندان شد. به طوری که دیگر همه پی برده بودند و انشاهایشان را برای من می‌آوردند تا من برایشان

آیا تابه‌حال به خاطر نداشتن اعتماد به نفس، سکوت کرده‌اید؟ بارها پیش می‌آید که در جمعی می‌خواهید درمورد چیزی که اطلاع دارید صحبت کنید؛ ولی یک چیزی مانع شما شده است و شما در فکرسخنگو بودید و به زبان نیاوردید و سکوت کرده‌اید. مثل خودِمن که چه در جمع خانوادگی و چه در کلاس درسی(دانشگاه) سکوت کی‌کردم و از حرف‌زدن ترس داشتم. ترس من باعث همه‌ی ضعفهایم‌، سکوتم و عقب ماندنم بود. همین‌طور که می‌دانید،